ตีหรือไม่ตี แล้วจะทำโทษกันอย่างไร

เวลาเราทำผิด คุณพ่อคุณแม่จัดการกับสถานการณ์เหล่านั้นอย่างไร

“อย่าดื้อนะ เดี๋ยวตีเลย” เป็นประโยคที่ติ๊กไม่เคยได้ยินจากคุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็ก ๆ เคยเล่าให้เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนฟังว่าไม่เคยโดนคุณพ่อคุณแม่ตีเลย ไม่มีเพื่อนคนไหนเชื่อแถมหาว่าเราขี้โม้อีกต่างหาก “เป็นไปได้อย่างไรไม่เคยโดนคุณพ่อคุณแม่ตี” วันนี้ขอมาเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในครอบครัวของครูติ๊กและวิธีการทำโทษที่ใช้ได้ผลสำหรับเรา สมัยก่อนก็ไม่เคยคิดหรอกว่าทำไมคุณพ่อคุณแม่ถึงไม่ทำโทษเราด้วยการตี ไม่ใช่ว่าไม่ดื้อไม่ซน ไม่เคยทำผิด ทั้งแกล้งน้องแกล้งพี่ ทำของพังเสียหาย ไม่เชื่อฟังคำสั่ง พอโตขึ้นมาก็ย้อนกลับไปคิดว่าเวลาเราทำผิด คุณพ่อคุณแม่จัดการกับสถานการณ์เหล่านั้นอย่างไร

“คุย” คุณพ่อคุณแม่เรียกเรามาคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เราทำผิดอย่างไร ผลลัพธ์ที่ตามมาคืออะไร และเรียนรู้อะไรบ้างจากเหตุการณ์นั้น จำได้ว่าตอนน้ันกลัวการถูกเรียก “คุย” มากกว่าการถูกตีอีก คงเพราะรู้ตัวว่าทำผิด และกำลังจะต้องเผชิญหน้ารับความจริงว่า สิ่งที่เราทำมันไม่ถูกต้อง แต่ก็ใช่ว่าติ๊กจะโตมาแบบไม่เคยโดนตี สมัยเรียนประถม โดนคุณครูตีบ่อยอยู่ค่ะ โดยเฉพาะชอบแอบเล่นในเวลา และสถานที่ที่ไม่ควรเล่น พอคุณครูเห็นก็จะโดนไม้เรียวประจำ แต่โดนตีไม่นานก็หายเจ็บ เดี๋ยวก็กลับมาทำอีก (ตีแบบปกตินะคะ ไม่ใช่การเฆี่ยนเด็กจนเป็นแผลเหวอะหวะ  เหมือนที่เห็นตามข่าว) เพราะอยู่ในวัยชอบท้าทาย ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ไม่ค่อยจะได้เรียนรู้อะไรเท่าไหร่ ก็เล่นแล้วมันสนุก โดนตีเจ็บนะ แต่ไม่นานเดี๋ยวก็หาย ตอนนั้นคิดว่าคุ้มกันอยู่ 555